Para hesabı yapmadığımız dönemlerimizde marangoza pazarlıksız özel olarak yaptırılan tahta yeşil veranda, şimdilerde en küçük lodos esintisinde şirazesinden kurtulup, hemencecik bir tarafa doğru kaykılıveriyor. Tamamen yıkılmıyor; direniyor. Çürümekte olan keresteyi tümüyle dağılmaktan ona sağdan tutunan ya da aslında onu ayakta tutan genç çekirdeksiz üzüm asması kurtarıyor. Devleşen çam ağaçlarının yanındaki beton yığınına yalnızca ben girip çıkıyorum, kedinin bile artık uğramadığı soğuk binada dirime ait en ufak bir işaret yok. Hayıtlı Boğazı’nda muhtarlığın elzem numaralama çalışmasında çardağa tutturduğu mavi renkli yamulmuş küçük mavi plakadaki numaram 13.

Pazar sabahının şafağında, ötekileri uyandırmadan sıcak yataklarından sessizce sıyrılarak evlerinin sihirli buğusunu terk etmeyi başaran binlerce Filipides, bir eli kalkanlı, etekli ve yalınayak olmasalar da, sırtlarında renk renk çantaları, eşofman altında şortları ve cafcaflı renkli spor ayakkabılarıyla, elde kalan son ağaçları kesilmek üzere olan gri kentin soğukluğunda, çıkış yapacakları noktaya doğru kararlı adımlarla akın ediyor.

Yaptığı bir işi son kez yaptığının bilincinde olmak, kesin olarak onun artık ‘sonuncu’ olduğunu bilmek kadar güzel bir duygu var mı? Bir devinimin bir kez daha yaşanılmayacağından emin olmak; bir ihlali yaptığını, mutluluk yanılsamasına kendini son kez kaptırdığını ya da bedeni esir alan acıyı yenerek, upuzun bir yolun zaman atımlı ‘son’ metrelerini koştuğunu bilmek.

Yedi düvele yayılmış misyoner okullarımızla, kendini insanlığın aydınlanmasına adamış masum cemaatlerimizle, ‘yaratıcılıkta’ ve sömürüde ölçü ve sınır tanımayan cengaver girişimcilerimizle, Türkiye’de kazanabilecekleri gelirin iki ya da üç mislini kazanmak uğruna her türlü köleliğe razı olan örgüt özürlü işçilerimizle yuvarlak Dünya’nın dört köşesine ‘Allah Allah nidalarıyla’ yeniden yayıldığımız şu günlerde, coğrafyanın en uç noktasında karşılaştığı elin gavuru karşısında bir Türk neyiyle övünür dersiniz?

Yeni dikilen çam ağaçlarının bir türlü boy gösteremediği yamacı enlemesine kesen orman yolunda, her sabah kendi ayak izlerimin üzerinden geçen, günceli teyid eden yeni izler bırakıyorum. Ayak topuğu dışa dönük basan düşük hızın toprakta açtığı çukurları, burunları biraz daha belirgin ve birbirine yaklaşan yüksek hızlı koşunun izleri kapatmaya başlıyor. Her geçişte eskisi yok oluyor, yeni bir biçim alıyor ve tarihi siliniyor. Daha önceki geçişin varlığı şimdi, şu anda devinim halindeki ayağın hareketini çekiyor, teşvik ediyor.