Bizden önce ağaçlar şaştı. Döngüler bu kez bir iki hafta öne taşındı. Odun yolaklarındaki su önceki dönemlerden daha erken yürümeye başladı. Halkalar içiçe geçti, mevsimler birbirinin sınırlarına tecavüz etti.

Zaten mevcuduyla kalabalık olan hanenin en kimsesiz anlarıyla buluştuğumda, tek başıma uzun süreli bir oyunu başlatmanın iştahlı hevesi bir çırpıda içimi sarıverirdi.

Hiçbir şey sonsuza kadar sürmez. Her şey eskir. Her defasında ayrı bir hırsla umutlarımı ittire kaktıra yokuş yukarı yuvarladığım bu koskocaman dağ parçası, yamaç aşağı kurtulan kayanın takılamadığı pürüzsüz sıkıntı verici düzlükler.    

Gurbetteki ilkokul defterlerimin en güzeli. Öylesine ki bugüne tek o yadigar kalabilmiş. Küf kokuyor, ama küflenmemiş. Plastik kırmızı kaplı. Üstelik de Ahlak defteri.

İki kın kanatlı birbirine göz kırptı; bir konu üzerinde anlaştıkları için değil: sadece selamlaştılar. Kör değiller, mağarada yaşamıyor, güneşin yemyeşil çöktüğü aydınlıklarda adım yordam dolanıyorlar. «  Kalabalığız ama bunun bize hiçbir faydası yok, toplamda tek bir budala bile etmiyoruz » der gibi koltuk altından hortum sallıyorlar. Hissikablelvuku icabı başlarına gelecekleri seziyorlar.