Yüz çizgilerini yitirmiş toplu fotoğraflar, vitrin camlarında, çerçeve kenarlarında, biraz destekle de olsa hala o kayıp bakışları anımsatmakta. Gün geçtikçe mevcutlarını yitirmekten yorgun düşmüşler. Biri omuzdan diğeri belden birbirine sarılı iki beden, kafada kurdele, siyah beyaz ama capcanlı duygular; içinden laciverdimsi ışıltıların göz kırptığı yuvarlak cama yönelmek yerine çoktan yitmiş bir öteye dalmış bakış, içinin eridiği torunlarını kucağına eğreti oturtmuş muzaffer bir dede, yan yana dizilmiş cinsiyeti farklı ama muzipliği bir ikizler, ismi çoktan unutulmuş kedinin kucakta bıraktığı hafif nemli sıcaklık, merdivenli sokağa açılan kapı –orada çiçekler mi vardı?–.  

 “Ne o aslanım kimi arıyorsun? Feruşka’yı mı? Senin Feruşka’nın ağzı burnu yamuldu, şimdi hastanede düzelttiriyordur, hadi çek arabanı!” (Feruşka, asıl adı Feyyaz olan sakallı bıyıklı kıllı bir dönmedir).

Burada, mahallenin temiz aile orospu çocukları yakaladığını, polis gözüne kestirdiğini, müşteri dönmeyi, dönme şoförü dövüyor. Arabalara pencerelerden saksı fırlatılıyor, camları kırılıyor, ısrarcı olanlar indirilip bir güzel hırpalanıyor. Arada kurunun yanında yaş da yanıyor.

 Belki de güneşin en tepede olduğu saat denilebilirdi. Kendisini göstermeyen iki karganın sonları soru vurgulu ses cümleleriyle atışması, dış cephe sıvaları tamamlanmış, buradakilerin “kule” olarak adlandırdıkları uzun blokların arasında yankılanıyor. Gücünü esirgemeyen güneşin altında kavrulan ovadan binlerce yıllık buğday tarlaları üzerinde yeni yükselen mahalleye doğru esen, yönünü şaşırmış belli belirsiz bir rüzgarın bir türlü havalandıramadığı çimento torbası parçası, gölgesini kapı içerisine kaçırmış sundurmanın önünde küçük, çekingen ve istikrarsız yan hamlelerle yer değiştirmek için boşa çabalıyordu.

Devamını oku...

Masalcı, bize bir masal anlat hiç bitmesin

Eski zamanların insanlarını

1001 gece masallarını

Gul'un kızı Lunja'yı

Ve Sultan'ın oğlunu anlat

Balkona benzeyen bahçesinden taş attığında denize değecek, uçuruma aplik gibi asılı duran cami. Hani şu sırf hınzırlık olsun diye solucanlı kara toprağına Vedat ile birlikte soluk renkli bir şişe içerisinde özenle yıpratılmış üçüncü hamur kağıda karalanmış define haritası bıraktığımız kutsal yer. Vedat mı? Zevk için kedilerin üzerine iri taşlar atan, fındıklı merdiveninden ana caddeye çıkma araba lastiklerini yuvarlayan, sonra aşağıdan gelen fren patırtısına yaramaz gülüşleriyle eşlik eden okul yolu arkadaşım. Her anarşist hamlesinde gözlerinin içi pırıl pırıl parlayan dostum. 

Uyanık olduğumuz anları tali, uyku halimizi esas alıp, yaşam diyerek kaldıracağından daha fazla önemsediğimiz anlık geçişe sayarsak, onun bizden daha çok yaşadığını söylemeye kalkışabilirdik. Oysa uykuda geçirdiği toplam süre bizimkinden çok da farklı değildi. Sadece bir zamanlama sorunu oluyordu.